Kapsułki Happy Sleep, które poleca mojemu chłopakowi farmaceutka, mają w sobie coś niewydarzonego. Opakowanie przedstawia wiecheć ziół spoczywających na Księżycu, z którego (domyślnych) ust wydobywa się chrapnięcie („zzzzzz”). Infantylnie szpetny projekt budzi we mnie taki sam dreszcz dystopii, jak wielki napis „Family Protection” na paście do zębów, pod którym widnieje zębata trzyosobowa rodzinka – jakby zabezpieczona swoimi ślepiąco białymi siekaczami przeciwko złemu losowi. O dziwo, medykament zdaje się działać. Szczęście wywoływanego przez niego snu polega na wrzaskliwej mnogości wątków; niby w kalejdoskopie postaci i twarze rodzą się z siebie, krzycząc. Jednak kiedy się budzę, szczęście znika. Jest piąta, mój chłopak jeszcze nie śpi. „Wojna wybuchła” – mówi, zdejmując zegarek. Trwoga i jej potoczność. Nienormalność i jej normalność. Leżymy w żółtawej ciemności warszawskiej nocy...