Oczywiście przepowiednia spełniła się z zaskakującą precyzją, zanim się jednak spełniła – bo przecież nie mogło być inaczej, skoro spełnienie zostało w nią tak przemyślnie wmontowane – przyniosła owemu znajomemu niewątpliwą ulgę. Mimo że jako człowiek racjonalny i świadomy pułapek, w jakie wpada ludzka percepcja, doskonale zdawał sobie sprawę, iż w wypowiedzianym przez wróżbitę zdaniu nie mieści się żadna realna treść poznawcza, lecz tylko jej specyficzna imitacja. A jednak jakoś go to uspokoiło – sam ten rytuał, sama ta fantazja, że oto pomiędzy symbolami rozmieszczonymi na kilkudziesięciu kartonikach a jego powikłaną i niejasną sytuacją życiową istnieje jakieś powinowactwo.

Czy należy się temu dziwić? Tak jak dziwił się mój znajomy, który długo kultywował w sobie wizerunek człowieka kierującego się wyłącznie rozumem, i dopiero kiedy los postawił go w okolicznościach zupełnie...