Drugi tydzień prorok Amos potrząsa naszymi sumieniami: „Biada beztroskim na Syjonie i pewnym siebie na górze Samarii; przywódcom pierwszego z narodów, których słucha dom Izraela. (...) Leżą na łożach z kości słoniowej i wylegują się na posłaniach, jedzą jagnięta z trzody i cielęta z zagrody wybrane. Fałszywie śpiewają przy dźwiękach harfy, wymyślają sobie instrumenty muzyczne, jak Dawid. Piją wino z wielkich kielichów, najlepszymi olejkami się namaszczają i nie martwią się wcale upadkiem domu Józefa. Dlatego pójdą na czele wygnańców i skończy się ich swawola. Ogrom kary Pan Bóg przysiągł na swoje życie. Wyrocznia Pana, Boga Zastępów”. Straszne, ale od czego mamy rozum, wynaleźliśmy więc sprytny sposób, by prorocką mowę gładko puścić mimo uszu. Wystarczy te gorzkie słowa odnieść nie do siebie, ale do innych i przez nie popatrzeć nie na siebie, ale na nich, i od razu robi się...