Zza ogromnego monitora wystawał ledwie widoczny czubek głowy. „Proszę siadać”, usłyszałem. Kłopotliwą ciszę zakłócały kliknięcia myszki i uderzenia palców w klawiaturę. Po dwóch, może trzech minutach padło krótkie: „Słucham?”. Zacząłem więc starannie relacjonować wszystkie te zmiany samopoczucia z ostatnich dni, które zaprowadziły mnie do lekarskiego gabinetu. Zanim jednak zdążyłem cokolwiek opowiedzieć, przerwał mi podniesiony, wyraźnie poirytowany głos: „Proszę tylko wymieniać objawy! Objawy!”.

Cóż było robić, zdeprymowany wyliczyłem wszelkie odczuwane dyskomforty i funkcjonalne usterki. Do odgłosu klawiatury doszedł jeszcze na koniec szum drukarki – na stół, przy którym siedziałem, wypadły dwie recepty. „Do widzenia” – powiedziała beznamiętnie postać ukryta za komputerem, której twarzy przez te 10 minut ani razu nie udało mi się zobaczyć w całości.

Inny gabinet...