Kościół przetrwa, bo nie jest wasz

Początkiem zmian powinna być teraz dymisja całego Episkopatu. Nie traktowana jako zemsta, lecz prosta ocena: ewidentnie nie zdał bardzo ważnego egzaminu. Samo jego bycie nie jest żadną wartością dla Kościoła, on jest w nim po coś. A skoro tego nie wykonuje, to po co nam w tym kształcie?

17.05.2019

Czyta się kilka minut

FOT. GRAŻYNA MAKARA /
FOT. GRAŻYNA MAKARA /

Polski Kościół nie przerabiał jeszcze kryzysu tej miary. Radzi z nim sobie na razie na dwóję (w skali dziesięciostopniowej). Fatalnym błędem biskupów była zmowa korporacyjnego milczenia, gdy byli proszeni o wypowiedzi do filmu Tomasza Sekielskiego. Dziś rzucili się do mediów na wyprzódki, sprzątanie czegoś, co już się rozlało, to jednak zadanie kosztochłonne i łatwe do zdyskredytowania. Poza tym: gdy słucham większości z nich (są wyjątki), mam wrażenie, że chyba tylko oni sami wierzą w to, że przede wszystkim chodzi im o dobro ofiar, a nie o „dobro Kościoła” jako instytucji, jego interesy i wizerunek.

Dziś, gdy trzeba wyjść zza rzeczników, iść na ulicę, do ludzi, czuć ich gniew, płakać z nimi, przepraszać, zapewniać, że rozumie się ich lęk o własne dzieci – oni opowiadają o tym, jak skrupulatnie realizują procedury. Zamiast już dawno płacić odszkodowania – rozważają powołanie stosownego funduszu. Ludzie wybaczą wiele, ale nie wybaczą niezrozumienia ich najbardziej tkliwych (chodzi przecież o święty symbol niewinności, o dzieci) emocji. Jeszcze nigdy polskie „owce” nie były tak pozostawione przez swoich arcypasterzy.

Poruszony filmem, pisałem o tym wiele na Facebooku. Temat gorący, zasięgi szły w miliony. Dostałem liczne wiadomości od młodych księży, przerażonych nie tym, że ludzie opluwają ich teraz na ulicy i krzyczą za nimi „pedofil”, lecz bezdusznością przełożonych, a także własnym strachem przed nimi, który – co teraz widzą – w nich wszczepiono. „Proszę was, świeccy bracia, bądźcie naszym głosem. Pomóżcie nam! Młodość jest w nas zabijana, karcona. Jesteśmy sfrustrowani olewaniem ze strony naszych biskupów, którzy w seminarium zapewniali, że ich drzwi są dla nas zawsze otwarte, dobici nieudolnie prowadzoną katechezą szkolną i pokonani kolejnymi skostniałymi »zawsze tak było«. Bądźcie naszym głosem, bo mamy związane ręce, bo boimy się kary. I to nie jest normalne. Chcemy Kościoła z Dziejów Apostolskich, bo nikt z nas nie odczytał powołania jako wstępu do kopalni złota, drogi do tytułów czy miejsca »użycia sobie«”.

Kto jeszcze, czytając takie słowa, ma wątpliwości co do tego, że ostatnie proroctwo Franciszka („pewnego dnia Duch Święty przewróci kopniakiem stolik i będziemy musieli zaczynać wszystko od początku”) ma szanse spełnić się nad Wisłą? Żałosne próby obrony status quo, które natychmiast podjęła partyjna propaganda PiS (może i murarze gwałcą więcej – rzecz w tym, że nie występują jako alter ego Pana Boga), debilizmy o „planie Sorosa” albo o tym, że Sekielski zrobił film dla oglądalności (zaiste morderczy argument: bo wiarygodne jest tylko to, czego nikt nie chce oglądać), w poważnej analizie można chyba sobie darować.

Sytuacja jest w mojej ocenie bliska krytycznej. Jestem zaprawiony w bojach, nie takie rzeczy wylewano mi na głowę, ale ilu moich współbraci wytrzyma, gdy tysiące ludzi krzyczy dziś, że trzeba zdelegalizować Kościół jak mafię albo faszystowskie bojówki, że każdy chodzący na Eucharystię (co za absurd) jest współwinny gwałcenia dzieci? Ilu z nas znajdzie w sobie tyle siły, by dalej być – wobec sąsiadów, znajomych – twarzą organizacji, która miast twarzy i słów Chrystusa miewa twarz i słowa Sławoja Leszka Głódzia?

Część z nas okopie się na pozycjach: „atakują Kościół, więc się bronimy” (co za idiotyzm; Kościół atakowano, gdy gwałcono dzieci, nie wtedy, gdy Sekielski to ujawnił), część zniechęcona – odejdzie; ale nie przez huczne apostazje, tylko tak jak się u nas z Kościoła odchodzi: przez stopniowe rozluźnianie więzi. Jedyna nadzieja w tej, nie wiem jak licznej, części, która zrozumie „znaki czasu” i znajdzie w sobie siłę, by tę stajnię Augiasza doprowadzić do elementarnego porządku.

Początkiem powinna być dymisja całego Episkopatu. Nie traktowana jako zemsta, lecz prosta ocena: Konferencja Episkopatu Polski ewidentnie nie zdała bardzo ważnego egzaminu. Samo jej bycie nie jest żadną wartością dla Kościoła, ona jest w nim po coś. A skoro tego nie wykonuje, to po co nam – w tym kształcie – ona? Żeby po raz kolejny słuchać bzdur, jakie na pamiętnej konferencji opowiadali arcybiskupi Gądecki i Jędraszewski? Egzamin na swoim polu zdali nieliczni biskupi, i – tak jak w Chile – papież mógłby ich dymisji nie przyjąć. Taka dymisja byłaby nie ucieczką, lecz oznaką dojrzałości. Świadomości, że Kościół jest Chrystusa, a nie tego czy tamtego kapłana.


CZYTAJ WIĘCEJ

KOŚCIÓŁ A PEDOFILIA – SPECJALNY SERWIS „TYDONIKA” >>>


Absolutnym (i symbolicznym) minimum jest natychmiastowe odejście z urzędu metropolity gdańskiego. Licznymi skandalicznymi wypowiedziami (w wymuszone przeprosiny za jedną z nich uwierzyć może chyba tylko arcymistrz naiwności) z imponującą konsekwencją kompromituje on siebie i Kościół, a o jego metodach sprawowania rządów mówią wszyscy, ale nikt głośno, bo opiera się on na kulturze strachu. Czas zarządzania Kościołem jak oddziałem partyzantów albo PGR-em minął trzydzieści lat temu. Warto byłoby też odkryć, że ma się dokładnie zerową wiarygodność mówiąc ludziom, jak mają żyć, współżyć i walczyć z „cywilizacją śmierci”, jeśli toleruje się ją w swoich własnych szeregach.

Oczywiście, że w Kościele dzieje się dużo dobrego. Rzecz w tym, że przez brak radykalizmu, ślepotę, głupotę, lęk, ukrywanie tematu, proceduralne kluczenia, złu nadano olbrzymi impet, włączono je w nasz kościelny krwiobieg. Amputacja nie będzie przyjemna, lecz jest niezbędna, jeśli gangrena nie ma wykończyć organizmu. Miejsce księży przestępców nie jest w domach dla emerytów, tylko w więzieniu (a jeżeli sprawy się przedawniły w świetle prawa cywilnego – w kościelnych miejscach odosobnienia). Surowa kara musi dosięgnąć wikarych, proboszczów, dziekanów, kurialistów, katechetów, sąsiadów, zakrystianów – wszystkich, którzy wiedzieli, a nie powiedzieli albo rzecz bagatelizowali.

Licznym księżom biskupom krzywda się wielka nie stanie, jeśli zostawią stołki i wieść będą odtąd życie zwykłych księży: kto powiedział, że były ordynariusz nie przyda się do pracy w parafii, szpitalu, więzieniu? Nie wiem, kto przyjdzie po nich. Ale wiem, że dalej w tym składzie i w taki sposób nigdzie dalej już nie pojedziemy. Roztrwoniliście, drodzy pasterze, cały kapitał wiarygodności. Wrobiliście Jezusa. Kościół przetrwa, bo on nie jest wasz. Ale nie leje się nowego wina do starych bukłaków.                   ©

Dziękujemy, że nas czytasz!

Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →

Dostęp 10/10

  • 10 dni dostępu - poznaj nas
  • Natychmiastowy dostęp
  • Ogromne archiwum
  • Zapamiętaj i czytaj później
  • Autorskie newslettery premium
  • Także w formatach PDF, EPUB i MOBI
10,00 zł

Dostęp kwartalny

Kwartalny dostęp do TygodnikPowszechny.pl
  • Natychmiastowy dostęp
  • 92 dni dostępu = aż 13 numerów Tygodnika
  • Ogromne archiwum
  • Zapamiętaj i czytaj później
  • Autorskie newslettery premium
  • Także w formatach PDF, EPUB i MOBI
79,90 zł
© Wszelkie prawa w tym prawa autorów i wydawcy zastrzeżone. Jakiekolwiek dalsze rozpowszechnianie artykułów i innych części czasopisma bez zgody wydawcy zabronione [nota wydawnicza]. Jeśli na końcu artykułu znajduje się znak ℗, wówczas istnieje możliwość przedruku po zakupieniu licencji od Wydawcy [kontakt z Wydawcą]
Polski dziennikarz, publicysta, pisarz, dwukrotny laureat nagrody Grand Press. Po raz pierwszy w 2006 roku w kategorii wywiad i w 2007 w kategorii dziennikarstwo specjalistyczne. Na koncie ma również nagrodę „Ślad”, MediaTory, Wiktora Publiczności. Pracował m… więcej

Artykuł pochodzi z numeru Nr 21/2019