Przez większą część roku ­cmentarze są pustawe. Niczym nie przypominają tych z początków listopada. Jednak wiele z nich właśnie wtedy jest fascynującym miejscem do myślenia i – dzięki smartfonowi – także do czytania. I nie chodzi tu o rozmowy ze zmarłymi, ale o zakodowane przez ich żyjących krewnych i przyjaciół informacje o życiu.

Kilkadziesiąt dni, jakie spędziłem w ostatnim roku na krakowskim cmentarzu Rakowickim, jest jak początek intelektualnej przygody; przygody, która polega na rozszyfrowywaniu dziesiątek zagadek. Gdzieś i kiedyś mogą one ­ułożyć się w opowieść o mieście i jego cmentarzu. Jedną z tysięcy możliwych.

TEN CMENTARZ jest też wspaniałym parkiem. Ze skomplikowaną, za sprawą kolejnych etapów jego rozbudowy, siecią alejek oraz trudną (na początku) do rozpracowania numeracją kwater. Z mnóstwem wiewiórek i ptaków, starych drzew z...