Tu u nas ludzie noszą swoich wodzów na ramionach wokół wodzów na ramionach wokół wioski. I my nosimy Chrystusa. Boga nosimy – tak procesję Bożego Ciała objaśniała mi Rose, śpiewaczka z parafialnego chóru w jednej z rzymskokatolickich parafii w centralnej części Ghany. Siedziałyśmy wieczorem przed jej sklepikiem. To pora przygotowywania kolacji, najważniejszego posiłku, spożywanego pod koniec dnia, więc Rose rozpaliła węgiel drzewny w przenośnym żeliwnym palenisku i energicznie zabrała się do gotowania.

– I w czasie takiej procesji to ja się naprawdę mogę modlić. Śpiewać i tańczyć – kontynuowała opowieść, a ciepło i dym z prażonej mąki kukurydzianej oraz rytmiczne odgłosy uderzającej o garnek drewnianej łyżki rozchodziły się w wąskiej uliczce. Dokładnie tędy kilkanaście miesięcy wcześniej, w tumanach wzbijanego przez liczne nogi czerwonego pyłu z ubitej glinianej drogi i w rytm...