Utwór mało znany, schował się za genialnym dorobkiem dziecięcym, a szkoda. Znajdziecie go w sieci i przyznajcie mi, proszę, rację, że nie ma w XX-wiecznej poezji polskiej lepszego duchowego wprowadzenia do jesieni. O ile ktoś oczywiście oczekuje od poezji, że zapewni materiał do ćwiczeń, pozwalających jako tako przejść przez każdą sytuację egzystencjalną. Jeśli tak nie jest, to cóż po poecie?

Brzechwa pisał w 1953 r., w epoce, kiedy „mądry sens jutra” był zadaniem dla nadziei równie trudnym jak dzisiaj. Szkoda nawet udawać, że rozstrzygnięcia najbliższej niedzieli uczynią świat cokolwiek bardziej zrozumiałym i bliskim. Jeśli ktoś potrafi dostrzec dobro w kolejnym szlemie Leszka Millera, tym razem przebranego w sukienkę, albo w skoku ekipy ludzi, którzy pieczołowicie (i nie za darmo) oliwili trybiki obecnego stanu rzeczy, po czym śmią twierdzić z plakatów, że zasługują na...