Będąc w Wenecji, zawsze staram się tam zajrzeć. Do bocznej kaplicy, na lewo od ołtarza głównego w Santa Maria Gloriosa, czyli w wielkim gotyckim kościele zwanym „Frari”, jednej z głównych świątyń miasta. Wmurowana w posadzkę prosta płyta nagrobna często przyozdobiona jest kwiatami. Nosi wyłącznie napis: „Claudio Monteverdi, 9 V 1567 – 29 XI 1643”. Gdyby nie było Monteverdiego, nie mielibyśmy całego stylu muzycznego – odwołującej się do ekspresji emocji retoryki muzycznej, która pozwoliła rozwinąć się barokowi; a być może też gatunku, któremu nadał niezbędny impet – opery. Gdyby zaś zabrakło tej sztuki, łączącej w jedno muzykę, słowo i teatr (a w nim sztuki plastyczne), historia kultury europejskiej wyglądałaby zupełnie inaczej. Bez Monteverdiego bylibyśmy innymi ludźmi. Jest więc co świętować: właśnie obchodzimy 450. rocznicę jego urodzin.

Z ducha poezji