tak odpowiem na powyższe zarzuty:"1)rzymskie prawo dotyczy osób w procesie karnym, a nie zdań w sensie logicznym, więc nic z niego dla logiki nie wynika (odwrotnie oczywiście tak)"-odwołałem się do prawa przysługującego osobie(w procesie karnym)ponieważ zarzut był skierowany ad personam-zarzut niewiarygodności mojego twierdzenia(wiara w istnienie Boga-Logosu)jest zarazem zarzutem niewiarygodności mojej osoby-bowiem przedmiot sporu(istnienie Boga) nie może podlegać weryfikacji na podstawie faktu(pochodzącego z eksperymentu?). 2) zdanie, które nie jest absurdalne, tzn. sprzeczne wewnętrznie lub ze znanymi faktami), może być fałszywe lub prawdziwe "-dobrze, tylko na jakiej podstawie przeprowadzić arbitraż prawdy-falszu, skoro sama istota prawdy jest poza naszym (ludzkim)zasiegiem?. Oczywiscie, że istnieje prawda obiektywna(bowiem istnieje Bóg jako sama istota prawdy), jednak Bóg w swej istocie jest dla człowieka transcendentny(niedostepny), i tak samo jest transcendentna prawda obiektywna, atym samym ostateczny arbitraż prawda-fałsz. 3)"z czego w żaden sposób nie wynika, że wszystko jest prawdą, co nie jest kłamstwem. Przy czym ten ostatni wniosek nie dość, że nie wynika z poprzedzających go "przesłanek", to jeszcze jest nieprawdziwy. Nie każda nieprawda (zdanie fałszywe) jest kłamstwem (zdanie intencjonalnie niezgodne z przekonaniami osoby je wypowiadającej)"-I tu wracamy do punktu wyjscia-ostatecznie to wiarygodność osoby (spójnej w subiektywnym uchwyceniu rzeczywistości i jej przekazaniu) jest istotna w ocenie reprezentowanego przez nią poglądu. Więc raczej zasadnym jest stosowanie wobec systemu (tu: logicznego) takiej samej procedury, jak wobec osoby(?) Może ten być może nieudolny wywód, lepiej wyjaśnią słowa Jezusa: "szabat jest dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu".