Szczepionki miały nas zabijać. I co? I nic

Pamiętacie główną teorię spiskową z czasów pandemii? Że mianowicie jest to wyłącznie pierwszy akord w morderczym procesie przejmowania globalnej kontroli przez Nowy Porządek Świata (w skrócie, z angielska, NWO)? Proces ten, przypominam, miał mieć dwie zasadnicze składowe. Po pierwsze, depopulację prowadzoną cynicznie za pomocą szczepionek. Po drugie, powszechny reżim sanitarny, którego niepokojącym emblematem były „paszporty szczepionkowe”.

I co? I nic. Szczepienia nie spowodowały masywnej depopulacji, przeciwnie: przyczyniły się do znacznego zmniejszenia śmiertelności z powodu COVID-19. Paszportów szczepionkowych nikt już nie sprawdza. A powszechnego reżimu sanitarnego – jak na, nomen omen, lekarstwo.

Podobnie – zachowując proporcje – wygląda historia ostatnich wyborów w Polsce. Pamiętacie? Miało ich przecież nie być. Także na łamach poważnych, opiniotwórczych gazet ostrzegano, że zamiast wyborów będzie wojsko na ulicach, czołgi, stan wyjątkowy. I w ogóle potężny łańcuch starannie przygotowanych przez rządzącą osiem lat dyktaturę prowokacji.

I co? I nic. Wybory się odbyły, wyniki znamy. Mogą się one komuś podobać albo nie, niemniej istnieje wokół nich konsensus: osiągnięte zostały w demokratycznej grze, zaakceptowane, wdrożone w życie.

Oczywiście i w jednym, i w drugim przypadku (i w mnóstwie innych) pojawiło się natychmiast nieskończenie wiele wyjaśnień i uzasadnień, które pozwalają błędne przepowiednie nadal uznawać za wiarygodne.

Zwolennicy teorii pandemii jako Nowego Porządku Świata argumentują np., że: primo, wojny w Ukrainie i na Bliskim Wschodzie to właśnie konsekwencja koronawirusa, secundo – wszyscy, którzy umarli po otrzymaniu szczepionki (choćby i dwa lata po), umarli tak naprawdę z powodu szczepionki (a na resztę wkrótce przyjdzie kolej). Nie posiadają na to wprawdzie żadnych dowodów, niemniej tak właśnie utrzymują.

Co do wyborów natomiast – pamiętam przedwyborczą rozmowę z pewnym znamienitym intelektualistą związanym z opozycją. Dowodził mi z absolutną pewnością, że „Kaczyński wystrzelałby nas, gdyby mógł i wyprowadził na ulice czołgi, gdyby mógł”. Mój rozmówca podkreślał zarazem, że nie oznacza to wcale, że tak właśnie Kaczyński zrobi, nic podobnego. Być może obawia się, że wojsko za nim nie pójdzie, być może wie, że żołnierze odmówią zamykania opozycjonistów w obozach albo otwierania ognia do tłumów na demonstracjach – i to go powstrzymuje. Niemniej – no właśnie – gdyby mógł, Kaczyński tak właśnie by zrobił.

Widać chyba gołym okiem, że te wytwarzane post ­factum opowieści służą głównie karkołomnemu ratowaniu przewidywań, które zostały przez rzeczywistość negatywnie zweryfikowane. A żeby utrzymać w mocy negatywnie zweryfikowane przewidywania, potrzeba zdań niewywrotnych – i z takimi właśnie mamy tu do czynienia. Zwróćcie uwagę: tych wywodów nie sposób sfalsyfikować. To znaczy nie sposób wyobrazić sobie warunki, pod którymi uznać by je można za fałszywe, wychodzą cało z każdej próby obalenia czy sprawdzenia. Jest to definicyjna cecha narracji spiskowych, która sprawia, że chociaż narracje te wyglądają, jakby faktycznie coś o świecie orzekały, to w gruncie rzeczy nie mają żadnej poznawczej wartości. Proszę spojrzeć: zdanie „Kaczyński wystrzelałby nas, gdyby mógł” pozostanie tak samo „prawdziwe”, zarówno jeśli faktycznie „Kaczyński nas powystrzela”, jak i jeśli tego nie zrobi. Bo przecież okoliczność, że tego nie zrobi, nie unieważni tezy, że zrobiłby, gdyby mógł. Dzięki temu manewrowi można Kaczyńskiego traktować jak złoczyńcę niezależnie od tego, czy dokonuje czy też nie dokonuje zbrodniczych czynów. Problem polega tylko na tym, że ostatecznie o każdym z nas ktoś inny może powiedzieć, że gdybyśmy mogli, zrobilibyśmy to lub tamto. No ale przecież tego nie robimy – zakrzykniecie. Nie szkodzi – odpowie ów ktoś – ważne, że gdybyście mogli, tobyście na pewno zrobili.

Cóż, mam przemożne wrażenie, że w epoce błyskawicznego obiegu informacji często zapominamy o tym, czego się jeszcze wczoraj baliśmy, o czym fantazjowaliśmy i co wydawało nam się absolutną prawdą. A co chwilę później okazało się wytworem nadmiernie pobudzonej wyobraźni, podszeptem sprawnych speców od politycznego PR-u albo marketingowców którejś z wielkich korporacji. I dlatego popełniamy nieustannie te same błędy, dajemy się uwodzić i wodzić za nos, ulegamy zbyt szybko apokaliptycznej histerii albo – odwrotnie – nieuzasadnionej euforii. Potem zaś, kiedy powody naszej histerii lub euforii okazują się umocowane wyłącznie w naszych fantazjach albo tej czy innej propagandzie lub perswazji – efektywnie redukujemy dysonans i wytwarzamy niewywrotne pseudodiagnozy, byle tylko nie uznać własnej pomyłki. I nie wyciągnąć z niej wniosków na przyszłość.

Dla jakości życia jednostkowego i zbiorowego ma to niestety wyłącznie fatalne skutki. Już choćby z tego powodu systematyczne spoglądanie wstecz, baczne analizowanie swoich niegdysiejszych pewności i lęków to niezbędny warunek lepszej orientacji nie tylko w tym, co działo się wczoraj, ale również w tym, co dzieje się dzisiaj i co będzie działo się jutro. ©