Jarmarczne lustro ze srebrnej, szeleszczącej folii, przez które przechodzą przygodni widzowie obskurnego teatrzyku w "Parnassusie", najnowszym filmie Terry’ego Gilliama, to trafna metafora jego twórczości. Kina kuglarskiego i wizjonerskiego zarazem, o skomplikowanej architektonice, przenoszącego w sztuczne raje albo do sztucznych piekieł. I jeśli wolno mówić o jakimkolwiek zwierciadle w przypadku brytyjskiego reżysera, nie przechadza się ono po wydeptanym gościńcu świata, lecz dzikimi ścieżkami jego osobistego bestiarium.

Sklepik z marzeniami

Jako trzynastolatek zatrudnił się ponoć dorywczo w objazdowym cyrku, gdzie poznał tajemnice gabinetu osobliwości. I tak naprawdę nigdy z niego nie wyszedł - czy przypomnimy purnonsensowego "Jabberwocky’ego" z początku jego pracy (1977), czy hipnotyczną "Krainę traw" z okresu dojrzałego (...