Wszystko, co potem, to tylko przepracowywanie tego zbioru, wedle własnego temperamentu i jak okoliczności pozwolą. Mając siedemnaście lat umierasz, bo już wszystkiego się dowiedziałeś i przeżyłeś. Poznałeś smak czekolady i kapuśniaku.

Tak mówił kiedyś w wywiadzie Jacques Brel, profesor edukacji sentymentalnej mojego pokolenia, obecnie wyrzucony na aut wraz ze wszystkim, czego nie zaśpiewano po angielsku. Rozumiem i wybaczam, nie ma ludzkiej siły, żeby ktoś spoza frankofońskiego kręgu wymówił gładko i melodyjnie „on prendra le tram trente-trois” z piosenki o Magdalenie, która nigdy się nie chce zjawić na randce. A poza tym ironia, której był niepowtarzalnym mistrzem, przestała być przepustką do śpiewania o najczystszych uczuciach. W epoce, w której żeby dostać swoje pięć minut na Facebooku i Twitterze, najlepiej „pojechać” po kimś, przywalić na odlew albo wejść w tryb...