Mądrość pisarza wyraża się w zgodzie na to, że od momentu, kiedy jego dzieło staje się książką, nie będzie już miał nad nim żadnej kontroli. Dziecko opuściło gniazdo i zaczyna się starzeć, skazane na łaskę publiczności. I to głównie tej, która książki nie czytała albo omiotła spojrzeniem co trzecią stronę. Autor może co najwyżej zanucić refren przeboju Cata Stevensa: „Kochanie, kochanie, to dziki świat, w którym ciężko przeżyć za sam uśmiech”. Pamiętając o tych słowach zwłaszcza wtedy, kiedy Stevens, już jako Yusuf Islam, skrytykuje dzieło samego Salmana Rushdiego.

Książki płoną

W Walentynki 1989 r. do Salmana Rushdiego zadzwoniła dziennikarka BBC, zadając mu niedorzeczne pytanie, nieco podobne do tych, które się stawia skoczkom narciarskim: „Jak się pan czuł, kiedy oddawał skok?”. Tyle tylko, że sprawa była poważniejsza. „Co to za uczucie dowiedzieć się, że został...