Kiedy w jednym z odcinków trzeciego sezonu „Sukcesji” Siobhan Roy mówi mężowi Tomowi, że go kocha, on zaś w odpowiedzi (cokolwiek, przyznajmy, naciskany, najpierw bowiem po prostu jej dziękuje) odwdzięcza się tym samym – w ogóle nie wierzymy w prawdziwość tych deklaracji. Podobnie kiedy w innej scenie Logan Roy – sędziwy patriarcha rodu, dominujący senex, którego, jak na razie, nic i nikt nie jest w stanie pozbawić atrybutów mocy – domaga się zapewnienia, że córka mu ufa, a ona wtedy skwapliwie kiwa głową i twierdzi, że tak właśnie jest. Nie wierzymy ani trochę.

Nie wierzymy, bo wiemy, że to oczywista nieprawda. A wiemy to nie tylko z uwagi na niebywały poziom gry prezentowanej przez aktorów „Sukcesji”, którzy wirtuo­zersko operują jakimiś ledwie uchwytnymi mikroekspresjami, dzięki czemu mamy dostęp do najbardziej splątanych i zniuansowanych emocji czy motywacji...