Podzielone na cztery części szaty ukrzyżowanego Jezusa są symbolem podzielonego Kościoła

Dziś nieco inny „okruch” – a mianowicie jedna stacja z Ekumenicznej Drogi Krzyżowej, jaką co roku przeżywamy w Łodzi. „Żołnierze, gdy ukrzyżowali Jezusa, wzięli Jego szaty i podzielili na cztery części, dla każdego żołnierza po części; wzięli także tunikę. Tunika zaś nie była szyta, ale cała tkana od góry do dołu. Mówili więc między sobą: Nie rozdzierajmy jej, ale rzućmy o nią losy, do kogo ma należeć. Tak miały się wypełnić słowa Pisma: Podzielili między siebie szaty, a los rzucili o moją suknię” (J 19, 23-24).

Ojcowie Kościoła – od św. Augustyna poczynając – widzieli w szatach zdartych z Jezusa symbol Kościoła – Wspólnoty, która w niektórych swych wymiarach może zostać podzielona: na cztery (lub więcej) części; w tym wszakże, co stanowi jej najgłębszą prawdę i tożsamość pozostaje – jak Jezusowa tunika – jedna i nierozerwalna. Paradoksalnie, i jedno i drugie (podziały i jedność) są w niemałej mierze od nas zależne.

Cztery podzielone części św. Augustyn skojarzył z czterema częściami świata: Kościół – pisze – „rozproszył się” na cztery strony świata, w każdej z nich stał się inny.

Ta różnorodność nie musi, to oczywiste, od razu oznaczać rozdarcia – często jednak nim się staje, np. przez gwałtowne podziały polityczne (jak między Wschodem a Zachodem) albo majątkowe (jak między Północą a Południem). To prawdziwy dramat: posłany na cały świat, by budować wspólnotę między ludźmi, Kościół nie tylko nie staje się skutecznym „narzędziem jedności”, ale podziały świata uznaje za swoje: staje się stroną w sporach i grach politycznych, a nawet trwających wojnach. Polityka, władza, prawo, wojna, pieniądze, układy i inne zabezpieczenia – dzielą nas jako ludzi i jako chrześcijan – zasłaniając nam przy tym skutecznie to, co nas fundamentalnie i nierozerwalnie łączy. Co to takiego?

Św. Augustyn odpowiada: „więzy miłości” (vinculum charitatis). Ale (!) nie każdej miłości, lecz tej, która nam jest dana przez Pana – przychodzi w nasze życie jako łaska. Dlatego jej symbolem jest właśnie cało-tkana tunika Jezusa, którą jeden z żołnierzy otrzymał przez los. Nie jako część zapłaty, należnej mu za wykonaną pracę; i nie jako zdobycz, po którą sięgnął jako lepszy, szybszy czy mocniejszy od innych. Nie. Przyszła jako niespodziewany dar szczęścia; niezależnie od jego uzdolnień, zasług i predyspozycji. Tak jest z miłością. Jest w naszym życiu miłość, której się uczymy i którą zdobywamy. Ale jest na szczęście także i taka miłość, którą otrzymujemy „z Góry” – od Pana – niewypracowana i niewyćwiczona; podarowana i przyjęta z radością. Pan chce nią dziś i codziennie obdarzać każdą i każdego z nas.

I to jest nasz wybór dokonujący się na Golgocie: możemy po ludzku dzielić Kościół lub po Bożemu go kochać.