Potrzymaj – mówi i wchodzi do gabinetu. W rękach zostawia mi swój smartfon. – Tylko nie sprawdzaj historii – uśmiecha się, ale jakoś niewyraźnie. Chłopak wielki na dwa metry, a w oczach ma małe, przestraszone dziecko.

Za drzwiami gabinetu przyjmuje go psychiatra. Adam – tak go tymczasowo nazwijmy – zgodził się, żebym z nim tutaj przyszedł i potem o tym napisał. Nie musiałem go długo namawiać, bo ostatnio stał się wylewny. Mówi o sobie szczerze i ze szczegółami. Opisuje cykl swojego dnia z podziałem na posiłki, sny i wizyty w toalecie.

W prywatnym szpitalu na obrzeżach miasta było cicho i pusto. Kiedy pani w rejestracji usłyszała, do kogo się udajemy, zmieniła ton na przesadnie miły:

– Gabinet nr 9, pan doktor już przyjmuje.

– Sami starzy ludzie – powiedział cicho Adam. Jego zdaniem, a bywał już w wielu poczekalniach, ci „starzy ludzie” przychodzą tu po...