W trzecią niedzielę września w Polsce obchodzimy Światowy Dzień Środków Społecznego Przekazu pod hasłem „Słuchanie uchem serca”. W tegorocznym orędziu papieża Franciszka czytamy: „Słuchanie jest pierwszym nieodzownym składnikiem dialogu i dobrej komunikacji. (...) Również w Kościele istnieje wielka potrzeba słuchania i wsłuchiwania się”. Następnie Franciszek cytuje Dietricha Bonhoeffera: „Powinniśmy słuchać poprzez ucho Boga, jeśli chcemy móc przemówić poprzez Jego Słowo”, i dodaje: „Kto nie umie słuchać swojego brata, wkrótce nie będzie już zdolny słuchać także Boga. (...) słuchać ludzi, jest pierwszym aktem miłości”. Chrześcijanin musi „słuchać”, tzn. korzystać mediów, jeśli chce prowadzić życie zgodne Ewangelią, gdyż one umożliwiają mu zobaczenie i usłyszenie Chrystusa, żyjącego i działającego nie spoza świata, lecz jego wnętrza. Jeśli więc Kościół jest Jego sakramentem, to tego wynika, że cały świat, ta gmatwanina dobra i zła, też na swój sposób jest Jego sakramentem. Ale jak to wygląda w praktyce?

ZOBACZ TAKŻE:

Nie dolewanie oliwy do ognia, tylko promowanie jedności, która nie musi być jednolitością: niech będzie różnorodność, ale „z tym samym sercem” – tak Franciszek widzi rolę mediów katolickich >>>>

Nie tylko dzieci, starsi również skarżą się i uważają za grzech, że zapominają odmawiać pacierz rano i wieczorem. Tymczasem, zwłaszcza wieczorem, podczas oglądania wiadomości, mamy doskonałą okazję właśnie do modlitwy. Patrząc w ekran telewizora czy komputera, nie tylko słyszymy, lecz widzimy jednej strony mnóstwo dobrych rzeczy, ale i ogrom nieszczęść na tysięczne sposoby przytłaczających miliony. Żeby daleko nie szukać – wojna w Ukrainie, zatruta Odra, drożyzna, dwóch nożowników morduje dziesięć osób, a matka kilkutygodniowe dziecko itd. Patrzymy i co dalej? Mamy dwa wyjścia. Paść na kolana, złożyć dłonie, przekrzywić główkę i przymilnie dziękować i chwalić Boga za szczęśliwie przeżyty dzień, tylko że wtedy zza ekranu możemy, powinniśmy usłyszeć niby echo bezduszną modlitwę pobożnego i podobnego nam człowieka Ewangelii Łukasza: „Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie”. Może też się zdarzyć, a nawet powinno, że zobaczymy dwóch pobożnych duchownych, szerokim łukiem omijających śmiertelnie rannego współwyznawcę. Drugie rozwiązanie podpowiada celnik przypowieści o nim i faryzeusz w świątyni, Samarytanin drogi do Jeruzalem i prorok Amos.

„Słuchajcie tego wy, którzy depczecie ubogiego i niszczycie biednych ziemi, którzy mówicie: »Kiedy minie nów księżyca, byśmy mogli sprzedawać zboże? Kiedy minie szabat, byśmy mogli sprzedawać pszenicę, zmniejszając efę i powiększać sykla, fałszując wagę. Będziemy kupować biednego za srebro, a ubogiego za parę sandałów i sprzedawać plewy pszeniczne«. Przysiągł Pan na chwałę Jakuba: »Nigdy nie zapomnę żadnego ich uczynków«”.©