Ludziom, którzy nie byli na Kaukazie w czasie tej wojny z Szamilem, trudno wyobrazić sobie znaczenie, jakie miał w oczach górali hadżi Murat – pisał w pamiętnikach Lew Tołstoj.

– Wszędzie, gdzie było gorąco, wszędzie tam był hadżi Murat. Pojawiał się tam, gdzie nikt go nie oczekiwał, i znikał tak, że nie sposób go było całym pułkiem choćby otoczyć”. A w poświęconym dżygitowi opowiadaniu opisuje go jako „człowieka o imponującym wyglądzie” i „uśmiechu, zdumiewającym swą dziecięcą dobrodusznością”. „Był głównym, najpotężniejszym, drugim po Szamilu wrogiem Rosji. Trochę rozumiał po rosyjsku, lecz mówić nie potrafił, a gdy czego nie rozumiał, uśmiechał się”. I dalej: „– Gdyby się urodził w Europie, zostałby może nowym Napoleonem – oświadczył głupi gruziński książę, posiadający dar pochlebstwa. – Napoleonem może nie, ale na pewno dzielnym generałem kawalerii – rzekł Woroncow”....