Był sierpień 1944. Ostrzał Starego Miasta nasilał się od kilku dni. Po wycofaniu się powstańczych oddziałów z Woli ta dzielnica Warszawy stała się celem niemieckich ataków. Stare Miasto będzie się bronić do początku września, grube mury długo będą dawać schronienie cywilom i powstańcom. Jednak w końcu i one zaczną pękać.

Archikatedra św. Jana Chrzciciela zapaliła się 16 sierpnia, podczas przedpołudniowego ostrzału. Barbara Piotrowska (dziś Gancarczyk), sanitariuszka batalionu AK „Wigry” o pseudonimie „Pająk”, była wtedy na kwaterze obok. Wybiegła na podwórze. Robiła to, co zawsze: opatrywała rannych, biegała z noszami.

Jednak tym razem stało się coś jeszcze. Razem z koleżanką Teresą Potulicką (dziś Łatyńską) ps. „Michalska” i powstańczym kapelanem ks. Wacławem Karłowiczem wyniosły z płonącej katedry krucyfiks – od wieków uważany przez warszawiaków za cudowny.