Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Które z tych zdań jest Ewangelią? Dobrą Nowiną? Wielką Obietnicą?
„Staniecie się synami Ojca waszego, który jest w niebie”. To obietnica dla każdego z nas: staniesz się synem Boga. Może ktoś jednak zapytać: Jak to, czy nie jesteśmy dziećmi Boga? Już przez sam fakt stworzenia? Tym bardziej: stworzenia na Jego „obraz i podobieństwo”? Czy nie jesteśmy dziećmi Boga jeszcze bardziej od momentu chrztu?
Z całą pewnością tak. Nosimy w sobie od stworzenia obraz Boga – i to nieusuwalnie. Jesteśmy Jego dziećmi zrodzonymi we chrzcie – z łona Matki, którą jest Kościół. I znów: chrzest jest z nas nieusuwalny – zostawia po sobie nieusuwalne znamię.
Czy jednak nie myślimy o tym darze zbyt statycznie i... usypiająco? Skoro „nieusuwalny”... Przecież logika darów Bożych to logika miłości, a ta jest dynamiczna. Chce wzrastać. Szuka po temu każdej okazji. Chce stawać się coraz bardziej intensywna, rozpalona, pochłaniająca, obejmująca wszystko. „Miłość nigdy nie ustaje”. Dojrzewa w człowieku – od dziecięctwa do dorosłości – i do wieczności. Dojrzewa w przyjmowaniu. I dojrzewa w odpowiedzi: w dawaniu.
Tak jest też z darem usynowienia/dziecięctwa Bożego. Rządzi nim dawno odkryta zasada: stań się, kim jesteś. Jesteś człowiekiem? Stawaj się nim. Jesteś chrześcijaninem? Stań się nim. Jesteś kapłanem? Bądź (prawdziwym!) kapłanem. Jesteś ojcem lub matką? Bądź naprawdę ojcem czy matką dla swoich dzieci. Jesteś dzieckiem Boga? Stawaj się nim.
Pytasz jak? Odpowiedź brzmi: „miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują”.
Oto moment – miejsce („sakrament”) pomnożenia łaski synostwa. Wydarzenie, w którym łaska ukazuje całą swoją dynamikę – potencjał wzrostu. Bo to łaska uzdalnia człowieka do tej formy miłości, jaką jest miłość do nieprzyjaciela. Ta miłość jest w nas miejscem doświadczenia w sobie czegoś boskiego. To jest miłość (agape) właściwa Bogu – to „On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych” (Mt 5, 45).
Ten wzrost – ta eksplozja – łaski okazuje się wtedy również naszym wzrostem. Z człowieka „wychodzi” wielkość, która zdumiewa i jego samego, i wszystkich innych. Jest doświadczana jako dar, ale przecież nie jest czymś zewnętrznym czy obcym. Jest reakcją własną – osobistą, nienarzuconą. Okazuje się też wtedy skutecznym działaniem, a nie równie utopijnym, co masochistycznym idealizmem.
Przeczytajmy fragment „Męczeństwa św. Polikarpa” (tekst z II w.). Opowiada między innymi o aresztowaniu świętego: „konni policjanci, tak samo jak zwykle uzbrojeni, wyprawili się jak na zbójcę. Późnym wieczorem, wtargnąwszy wszyscy razem, znaleźli go w małej izdebce na piętrze (...) zszedł i rozmawiał z nimi. Natychmiast, choć późna była pora, kazał im dać jeść i pić, ile chcieli, a prosił tylko o użyczenie mu jednej godziny, żeby mógł się pomodlić spokojnie. Kiedy oni przystali, zaczął modlić się stojąc, a był tak pełen łaski Bożej, że przez dwie godziny nie mógł przestać mówić. Zrobiło to wielkie wrażenie na tych, co go słuchali, a wielu żałowało, że przyszli uwięzić tak świętego starca”. ©
