Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Wszystko już napisano i dodawać nie ma czego. Doniesienia pojawiły się w prasie codziennej, wysokonakładowej, więc nawet powtarzanie za nią zdaje się nie mieć sensu. Powtórzmy jednak:
"Ta wojna trwa od kilku lat.
Po jednej stronie zwykli, staromodni piechurzy.
Po drugiej stronie - stale rosnąca armia właścicieli motocykli, quadów (...), skuterów śnieżnych.
Walka toczy się na dziesiątkach szlaków pomiędzy Krakowem a Tatrami, wokół Gorlic, Rabki i Nowego Targu. Na Kowańcu, pod schroniskiem na Turbaczu, w masywach Babiej Góry, Pilska, w Beskidzie Żywieckim i Bieszczadach. W Ojcowskim Parku Narodowym. W ścisłych rezerwatach. (...) Zmotoryzowani są w tej batalii zdecydowanie górą" (Jarosław Sidorowicz i Michał Olszewski, "Wojna na szlaku", "Duży Format" nr 45/06).
Z tego i z wcześniejszych tekstów można dowiedzieć się nie tylko o całkowitej, wręcz śmiesznej bezsilności wszystkich, którzy próbują przeciwstawiać się rozjeżdżaniu gór i stwarzaniu śmiertelnego niebezpieczeństwa dla wędrowców, gdyż pojazdy wcale nie muszą być rejestrowane, a na meldunki o wypadkach policja reaguje umorzeniem postępowania. Najbardziej przygnębiająca jest ta ofensywa zasady, która postawiła na głowie całą turystykę górską: nie cisza pieszej wędrówki, lecz piekielny hałas mechanicznej siły dostępnej za pieniądze. "Mogę robić, co zechcę" - odpowiada właściciel ryczącego pojazdu gospodarzowi schroniska. Co począć wobec oczywistości faktu, że cisza przestała mieć wartość? Tego się nie przywróci żadnym biadoleniem i żadnym nakazem. To albo coś znaczy samo z siebie - albo przestaje istnieć.
A Jan Paweł II miał powiedzieć do swoich dawnych przyjaciół, uczestników tyle razy upamiętnianych wspólnych wędrówek po górach: "Pilnujcie mi tych szlaków". I faktycznie: powstały ołtarze i kapliczki na trasach, tablice z napisami, pamiątki. I co?
Wyznaję ze skruchą: kiedy parę lat temu uczestniczyliśmy pod Turbaczem w poświęceniu takiego ołtarza papieskiego, byłam zachwycona faktem, że znaleźliśmy się tam dzięki GOPR-owi, który nas, niesprawnych od dawna, dowiózł na halę terenowymi łazikami. Wtedy nie przyszło mi na myśl, że skoro mogą GOPR-owcy, to może każdy, i że w ten sposób górski szlak zostaje po prostu zakwestionowany w swojej naturze, i to nieodwracalnie. Bo co można przeciwstawić człowiekowi, który ma pieniądze i dostęp do coraz sprawniejszej siły mechanicznej, a jej wykorzystanie właśnie w starciu z przyrodą uznał za najciekawszą przygodę? Dlaczego ma mu nie być wolno?
A jednak czekam, aby odezwali się ci, którzy podjęli się właśnie wypełniania polecenia Jana Pawła. Jeśli już to zrobili, a tylko ja to przeoczyłam, proszę o sygnał. To nie jest najważniejsza sprawa na dziś, to prawda. Ale to także nie jest coś, co można by przyjąć w milczeniu.
