Jakim zasadom sprzeniewierzył się pisarz, że pozwalam sobie nazwać jego dzieło niemoralnym? Jakim wartościom uchybił? Jakie normy przekroczył? Kogo ta krótka powieść zgorszy?
Czy stary i zmęczony Kundera – zamknięty w swym paryskim mieszkaniu (albo wiejskim domu, do którego wyjeżdża raz na czas), nie pozwalający się fotografować, odmawiający udziału w publicznych dyskusjach, dopuszczający do siebie wyłącznie wybranych – postanowił pożegnać się z czytelnikami opowieścią o bezeceństwach współczesności, o orgiastycznej osobowości człowieka naszych czasów, o nieobyczajności tych, którzy upłynnili wszystkie egzystencjalne aktywa? Otóż nie. Chodzi o inny rodzaj niemoralności. Według Hermanna Brocha powieściopisarz ma tylko jeden cel, którego nie może porzucić. Głupotą byłoby oczekiwać od niego lekcji na temat spraw, które wspólnota (narodowa, ideowa, polityczna...) uznaje za istotne...