Niemal 2 miliony muzułmanów, chrześcijan, druzów, Beduinów, Czerkiesów i innych – 21 procent społeczeństwa – to Arabowie, którzy po izraelskiej wojnie o niepodległość w 1948 roku nie uciekli bądz nie wypędzono ich, lecz stali się obywatelami Izraela. Są podzieleni pod względem stosunku do kraju, swojego udziału w jego życiu politycznym, a także możliwych rozwiązań w procesie pokojowym. Dla wielu z nich tożsamość palestyńska jest najważniejsza i wciąż marzą o pokoju - o tym, że obok Izraela powstanie suwerenny i silny kraj Palestyna. Tymczasem w Izraelu część społeczeństwa traktuje ich jako obywateli drugiej kategorii. Sprzyja temu atmosfera polityczna. Niechęć do mniejszości podsycaną przez polityków prawicy dobrze streściły słowa, wypowiedziane w 2015 roku premiera Benjamina Netanjahu – o tym, że hordy arabów dowożono autobusami pod lokale wyborcze po to, by głosowali przeciw niemu. Mimo tego głosami zarówno arabskich jak i żydowskich wyborców w ostatnich wyborach wiosną tego roku Zjednoczona Lista partii arabskich uzyskała status trzeciej siły politycznej w kraju.
Arabowie stanowią ważną część społeczeństwa Izraela. Są lekarzami, farmaceutami, pielęgniarzami, kierowcami, budowniczymi, właścicielami sklepów i przedsiębiorstw. Niektórzy chrześcijanie, druzowie, Beduini i Czerkiesi dobrowolnie służą w armii Izraela. W miesiącach kwarantanny i walki z koronawirusem pracujący w szpitalach Arabowie stali się narodowymi bohaterami.
Tak jak córki Toniego Nassera - edukatora i aktywisty, od czterdziestu lat pracującego z młodzieżą arabską. Założył arabskie skrzydło w jednym z największych syjonistycznych ruchów młodzieżowych. Ma troje dzieci, obie jego córki są lekarkami, a syn inżynierem w międzynarodowej korporacji. Toni mieszka w Hajfie, mieście-symbolu żydowsko-arabskiej koegzystencji.
Muzyka: Sascha Ende, Waiting For The End Of The Quarantine / filmmusic.io na licencji CC-BY
