Książka „Nadzieja mimo wszystko” jest jak list bliskiej osoby, który się gdzieś zawieruszył i po dwudziestu paru latach został odnaleziony. Czytając, wzruszamy się, ale też odkrywamy, jak aktualna jest jego treść. Teksty – zebrane i zredagowane przez Wojciecha Bonowicza – pochodzą (z jednym wyjątkiem) z lat 90. Publikowane były głównie w „Tygodniku Małopolskim”, „Przekroju” i miesięczniku „Hale i Dziedziny”, albo w trudnodostępnych publikacjach zbiorowych. Dużą ich część ks. Tischner wygłaszał w różnych miejscach – w tym tak egzotycznych, jak Ośrodek Kształcenia Kadr Wywiadu w Starych Kiejkutach. Redaktor zbioru w „Posłowiu” dopowiada, że książka prowadzi po obszarach, „na których toczy się dzisiejszy spór o nadzieję”.

Zaczyna się od etyki, dwoma aktualnymi tematami: refleksją nad sumieniem i nad wolnością. W jednym z tekstów Tischner, analizując ewangeliczne pytanie: „kto...