„Kiedy mówimy o Bogu, to nie jest o Bogu, co mówimy” – napisał św. Augustyn. Dlatego wiarę komunikuje się językiem symboli: słów i znaków, a w znacznej mierze także językiem sztuki. Kościół zaś, by uniknąć Wieży Babel, musi się o ten język troszczyć. Stąd powtarzające się co jakiś czas „instrukcje” o muzyce kościelnej, która „współtworzy święte obrzędy”, a w liturgii nie jest jej „oprawą”, ale „integralnie wiąże się z celebracją świętych obrzędów” i nie jest „prywatną własnością kogokolwiek, ani samego celebransa, ani wspólnoty, w której sprawuje się sakramenty”. W ten sposób Kościół stara się poskromić radosną twórczość tych, którzy własnymi pomysłami „urozmaicają”, zmieniając mszalne teksty, wykonując dodatkowe gesty i wprowadzając do liturgii swoje ulubione melodie. Kościół chce zapewnić bezpieczeństwo modlącym się i chronić ich przed improwizacjami nawiedzonych szamanów.