Od ćwierćwiecza żadne wybory nie były tak wyrównane i niespokojne. Obserwujemy dwie drużyny szarpiące za dwa końce napiętej liny. Na razie nieskutecznie. Słychać okrzyki – te bojowe, kierowane do własnej drużyny, i te obelżywe, w stronę przeciwników. Dziwnie z tym współgrają przymilne uśmiechy kandydatów. Są kierowane pod adresem nielicznych jeszcze niezdecydowanych, za który koniec liny chwycić. To paradoks, że choć ogólne napięcie jest tak wysokie, wyrównane siły obu obozów sprawiają, że głos tych nielicznych zyskuje na znaczeniu. Remisu przecież nie przewidziano.

Tę równowagę stworzył splot przyczyn. Dostrzeżenie niektórych wymaga spojrzenia dekady wstecz, inne pojawiły się przed kilku laty. Niektóre – w kilku ostatnich tygodniach.

Dekady

Ciągle nie dość przypominania, że współczesne społeczeństwo przestaje się dzielić na prawicę i lewicę w ich...