Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
„A ja chcę, żebyście byli wolni od trosk. Człowiek bezżenny zabiega o sprawy Pana, aby podobać się Panu. Człowiek żonaty zabiega natomiast o sprawy świata, aby podobać się żonie. I jest w rozterce. Podobnie kobieta: niezamężna i dziewica zabiega o sprawy Pana, by było święte jej ciało i duch. Mężatka zabiega o sprawy świata, aby podobać się mężowi. Wszystko to mówię dla waszego dobra, a nie by zastawiać na was pułapkę. Mówię po to, abyście bez przerwy służyli Panu godnie i wytrwale”. Niekoniecznie, Apostole Pawle, takiemu postawieniu sprawy przeczą fakty.
Duchownym Kościołów wschodniej tradycji w przetrwaniu piekła łagrów, jak sami mówią, pomogła właśnie miłość do żon i dzieci. Przy życiu trzymała ich nadzieja na powrót do rodziny. Prezbiter Kościoła greckokatolickiego Emilian Kowcz, syn księdza, ojciec sześciorga dzieci, osadzony na Majdanku pisał do rodziny: „Dziękuję Bogu za Jego miłość do mnie. Oprócz nieba, jest to jedyne miejsce, w jakim pragnę pozostawać. (...) Teraz jestem tutaj jedynym kapłanem. Nie wyobrażam sobie, co oni by zrobili beze mnie. Tu widzę Boga – Boga jedynego dla nas wszystkich. (...) Może nasze Kościoły różnią się między sobą, ale we wszystkich nich króluje ten sam wszechmogący Bóg. Gdy odprawiam Liturgię, wszyscy się modlą razem. (...) Umierają w różny sposób, a ja pomagam im przejść próg śmierci. Czy to nie jest błogosławieństwo? Czyż to nie jest najcudowniejsza korona, jaką mógł mi włożyć na głowę mój Pan? Tak! Każdego dnia tysiąckroć dziękuję Bogu, że posłał mnie tu. Nie śmiem go prosić o nic więcej. Nie rozpaczajcie za mną – radujcie się ze mną! Módlcie się za twórców tego obozu i tej ideologii. Oni potrzebują waszych modlitw. Niech Bóg zmiłuje się nad nimi”.
A dzisiaj protestancka kapelan wojskowy Olena Legenczuk, żona pastora, matka czwórki dzieci, mówi: „W Hiszpanii prowadziliśmy normalne, spokojne życie. (...) I kiedy po pierwszej podróży do strefy zero powiedziałam mężowi, że to jest moje powołanie, on odpowiedział: »Jeśli Bóg powiedział ci, że musisz tam być, i tak to czujesz, to kim jestem, żeby ci się sprzeciwiać? Ja mogę ci tylko pomóc. I będziemy jedną drużyną«. I tak też jest. On i dzieci zapewniają mi tyły, a dziś ja jestem na pierwszej linii frontu”. O innym duchownym, Rostysławie Dudarence, prezbiterze Kościoła Prawosławnego Ukrainy, tak mówi świadek jego śmierci, że kiedy Rosjanie zauważyli ukrywających się w chaszczach ukraińskich żołnierzy, postanowili przejechać po nich czołgami. I wtedy „Rostysław podnosi krzyż nad głowę, wstaje ze swojej kryjówki, coś krzyczy i idzie w ich stronę, zrobił tylko kilka kroków i upadł”. „Potem dla zabawy jeździli po ich ciałach czołgami” – dodaje inny świadek.
