„Ciało i władza” Izabeli Kowalczyk to książka uczciwa: nie ukrywa feministycznego subiektywizmu, ale stara się opisywać „sztukę krytyczną” językiem precyzyjnym, bliskim tradycyjnej historii sztuki. Wbrew temu, co sugeruje sama autorka. Czytamy bowiem: „Istotną zmianą jest przesunięcie akcentu z historii sztuki na studiowanie kultury wizualnej (...) centrum zainteresowania przeniesione zostaje z wartości estetycznych dzieła na wartości kulturowe”.

Czy tak zdefiniowana „nowa historia sztuki” rzeczywiście nie ma precedensu? Na „wartości kulturowe” wskazuje najbardziej nawet klasyczna nauka - o futuryzmie nie można przecież mówić bez zbadania jego fascynacji modernizacją, o ekspresjonizmie niemieckim bez uwzględnienia wojennej traumy. Świadomie manifestowany antyestetyzm czy brak dbałości o formę jest też kategorią estetyczną. Poza tym w sztuce krytycznej kategorie estetyczne...