Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Przede wszystkim trzeba podkreślić odrębność zawodu psychologa i psychoterapeuty. Jakkolwiek wśród psychoterapeutów dominują psychiatrzy i psycholodzy, jest to zawód otwarty dla wielu grup zawodowych. Psychoterapia, historycznie powiązana z psychologią i psychiatrią, ale także z filozofią czy antropologią kulturową, jest niezależną dziedziną. Potwierdza to fakt, że bycie np. psychologiem czy psychiatrą nie uprawnia do stosowania psychoterapii, a jedynie szkolenie zakończone otrzymaniem certyfikatu psychoterapeuty. W Polsce nie ma ustawy dotyczącej zawodu psychoterapeuty, stąd częściowe regulacje znajdujemy w ustawie o zawodzie lekarza i we wprowadzanej (z wielkim trudem) ustawie o zawodzie psychologa, która miałaby uporządkować kwestie związane z wykonywaniem tego zawodu zaufania publicznego. Miałaby to jednak czynić w taki sposób, by nie była sprzeczna z innymi aktami prawnymi i nie zawłaszczała prawa stosowania psychoterapii dla psychologów. Niepokoje dotyczące między innymi tego aspektu są przyczyną krytycznego stosunku do ustawy niektórych środowisk psychoterapeutycznych.
Aktualnie dobiegają końca prace nad ustawą o niektórych zawodach medycznych, obejmującą także zawód psychoterapeuty działającego w obszarze medycyny (nie dotyczy psychoterapeutów pracujących poza systemem opieki zdrowotnej). Wprowadzenie ustawy, planowane na rok 2008, pozwoli, poza doprecyzowaniem standardów, wprowadzeniem akredytowania szkoleń, powołaniem komisji odpowiedzialności zawodowej, stworzyć rejestr psychoterapeutów. Projekt ustawy jest konsultowany ze środowiskiem psychoterapeutów za pośrednictwem Polskiej Rady Psychoterapii, skupiającej przedstawicieli wielu towarzystw psychoterapeutycznych prowadzących szkolenia w zakresie psychoterapii zakończone certyfikacją. Nadrzędnym celem Rady, która, jak przewiduje ustawa, będzie ciałem doradczym dla ministra zdrowia, jest dbałość o wysokie standardy szkolenia i stosowania psychoterapii, w trosce o dobro osób, które z niej korzystają. Biorąc pod uwagę wprowadzanie jedynie częściowych rozwiązań i nie mając projektu ustawy całościowo regulującej kwestie zawodu psychoterapeuty, współpraca wszystkich środowisk psychoterapeutów jest kluczowa, choć stanowi duże wyzwanie. Widać więc, że polscy psychotera-
peuci zmierzają do formalnego uporządkowania spraw swojego zawodu.
Nie mając uregulowań prawnych, wprowadzanie standardów szkoleń i procedur certyfikowania było dotąd realizowane przez towarzystwa naukowe zrzeszające psychoterapeutów.
BARBARA JÓZEFIK
sekcja naukowa terapii rodzin Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego
