Człowiek jest nieustannie w drodze między jedną a drugą połową. I nie jest bynajmniej tak, że jedna połowa jest ciemnością a druga światłem. Prawda - nawet ta bolesna, dotkliwa - zawsze “świeci". Oba światła są potrzebne, żeby człowiek wyraźnie widział drogę, po której idzie.

“Jestem prochem" znaczy najpierw - zniszczeję i ślad po mnie zniknie na zawsze. To, co należy do ziemi, wróci do ziemi. Ktoś prosi, żeby po śmierci spalić jego ciało, a popiół rozsypać w górach. Nie chce czekać, spieszy się, żeby zwrócić ziemi to, co zawsze do niej należało. W ten sposób będzie “żył" w krajobrazie, który sobie wybrał: jakaś cząstka zatrzyma się w gałązce kosodrzewiny albo spadnie na górską ścieżkę. Wcześniej takie zjednoczenie było możliwe tylko w pragnieniu. W końcu jednak i te cząstki rozwieje wiatr. Ciało człowieka powraca tam, skąd już nigdy nie wróci.