Ogarnęła nas mania rzekomych rekonstrukcji dziejów. Ściągają pono tłumy na coroczne zwycięstwo polsko-litewskiej konnicy i piechoty pod Grunwaldem. Ale tam przynajmniej fetuje się autentyczne zakończenie. Kiedy natomiast mali goście Muzeum Powstania Warszawskiego mogą wcielić się w rolę swoich rówieśników przenoszących na zapleczu barykady meldunki, mają pewność, że je przeniosą szczęśliwie i dumnie, bo strzały tylko słychać z nagrań. Tak samo jest z owym atakiem na Belweder sprzed stu siedemdziesięciu dziewięciu lat. Już nawet nie chcę pytać, czy aby na pewno wiemy, którymi ścieżkami biegli wtedy podchorążowie i czy rosyjscy żołnierze, takie właśnie jak teraz słyszymy, wydawali okrzyki. Nie to jest ważne, tak jak i wierność mundurów powstańczych, być może starannie odtworzona. Istotna jest właśnie prawda historyczna: był to zaczątek zwycięstwa czy nie? Biegną tam przyszli...