Komunikat medialny o jakimś - nareszcie - bodaj półporozumieniu w sprawie szpitali klinicznych. I zaraz twarde akcenty w komentarzach prominentów: to nie tak, to nie wszystko, to nie dosyć. Komunikat o nowym ministrze zdrowia, mogący rokować jakieś nowe otwarcie. I zaraz odcinanie się: żeby tylko nie pomyślano, że wspieramy, że będziemy chcieli w czymkolwiek, choć na trochę, być sprzymierzeńcem. Punkt widzenia ludzi z łóżek szpitalnych i ławek w poczekalniach przychodni - także punkt widzenia chorych dopiero czekających na jedno i drugie - dyktowałby bezlitosny pragmatyzm i szybką skuteczność w poprawie sytuacji. Ale na to trzeba by przyjąć, że chorym jest absolutnie obojętne, czyj słupek sondaży pójdzie w górę. A dla decydujących tylko to jedno zdaje się być ważne.

Już nie dziwnie, ale osłupiająco dziwnie brzmią z dystansu komunikaty polskich...