Tylko co powiemy dzieciom? Spojrzeliśmy na siebie z moją lepszą połową ponad miską z obierkami, albowiem skrobaliśmy ziemniaki. Specjalnie przeniesiony do kuchni komputer nadawał prosto z Ameryki odgłosy darcia szat przez płatnych znawców lekkostrawnych prawd śniadaniowych. Po czym przemówił Ten-który-wszystko-popsuł, niezbornie i ciągiem luźno powiązanych fraz, z całą tą nieudawaną safandułowatością wujaszka na imieninach wygłaszającego czwarty toast.

Dużo było tych ziemniaków. Mieliśmy niebawem udać się na Południe po młode wino, zachodziła więc konieczność wyposażenia potomstwa w jedzenie, co by nie znalazło pretekstu, żeby przez trzy dni jeść mrożoną pizzę i zjełczałe sajgonki. Na kuchni już czekał ugotowany wieczorem smakowity wywar na krowim ogonie, z dużą ilością marchwi, pora, selera, białego pieprzu i lauru, bez tymianku jednak, bo w planie była ogórkowa. Kwaśny zaś...