l

Skrzepły łój świeczki, sadza, smugi kopciu, knot...
Paznokieć kciuka, zmiażdżony niegdyś wraz z całym palcem,
Był sfałdowaną perłą, spaczonym kryształem,

Śmieciem na plaży pod Cumae. W domu, gdzie pierwszy raz w życiu
Ujrzałem elektryczne światło, siedziała w filcowych kapciach
Z futrem w środku, z rozpiętym zamkiem błyskawicznym,

Rok po roku w tym samym fotelu, mówiąca szeptem,
Który, choćby chciał brzmieć donośnie, i tak nie wyszedłby poza
Szept. Tamten wieczór, kiedy zostawiono mnie u niej na noc,

Minął nam obydwojgu na zupełnym dnie desperacji:
W cudzej sypialni płakałem bez końca pod obcą kołdrą,
Pod okiem rozrzutnej, ale nie wyłączonej żarówki.

„No, co tobie jest, co? co się stało, smyku?” - natarczywy
Syk sylab z daleka, z dawna. Groza czarnych głębin i kawern,
...