Mijały dwa lata pandemii, która właśnie – tak się przynajmniej wydawało – miała się ku końcowi. Ceny rosły tak szybko, jak za czasów, których nie pamiętają moi studenci. Pierwszy raz od wielu lat zadrżała mi ręka przy kasie osiedlowego sklepu, gdy pani podała cenę chleba – sześć dwadzieścia; bochenek był okazały, to prawda, ale po raz pierwszy, odkąd kończyłem studia, pomyślałem, że muszę poszukać tańszego pieczywa.

Pozory i problemy

Jak pogodny był to dzień i jak ja byłem spokojny, gdy wychodziłem z tamtego sklepu na początku lutego, myśląc z troską o cenie chleba, podwyżce stóp procentowych (a więc i rat naszego kredytu) i narzekając pod nosem na dwuletnie już zagrożenie wirusem SARS-CoV-2! Tego dnia temperatura powietrza w Mariupolu była kilka stopni wyższa od średniej wieloletniej, a falowanie Morza Czarnego utrzymywało się w niższych rejonach normy.

A...