MICHAŁ OKOŃSKI: Jak Ty sobie radzisz?

JUSTYNA DĄBROWSKA: Na początku bardzo się przestraszyłam. Pierwszego i drugiego dnia czułam głównie lęk i dezorientację. Szukałam sposobu, żeby odzyskać myślenie i wrócić do równowagi, więc zaczęłam rozmawiać z tymi, którzy kiedyś znaleźli się w podobnej sytuacji, tzn. mieli wojnę za progiem.

A potem pojechałaś na Dworzec ­Zachodni.

Mówię biegle po rosyjsku, więc pomyślałam, że mogę się przydać jako tłumaczka. Ale poczułam też, że w razie potrzeby mogę spróbować porozmawiać z kimś, kto będzie w panice, w końcu po tylu latach praktyki interwencja kryzysowa to nie jest coś całkiem mi obcego.

W sobotę, dwa dni po wybuchu wojny, na tym dworcu panował straszny chaos. Po prostu mnóstwo ludzi mających złote serca przyszło z kanapkami dla potrzebujących, a inni skrzyknęli się w Grupę Zasoby i szukali dachu...