Od kiedy zacząłem świadomie nosić długie spodnie, wiedziałem, że tylko jeden ich typ jest tego godny - dżinsy. I tak pozostało do dziś. Z prawdziwą niechęcią wkładam inne, i to tylko wtedy, gdy opresywność poczucia poprawności obyczajowej ujawni się z całą mocą. Względy społeczne nie są jednak w stanie zdusić wewnętrznego ja, które - pozbawione w pewnych okolicznościach dżinsowego przyodziewku - czuje się niepełne i nie do końca swoje.

Dopuszczam (ale tylko "gdzieś w tyle głowy"), że może być w tym coś patologicznego. Jeśli jednak miałbym się dobrowolnie poddać jakiejś kuracji, to tylko homeopatycznej, wedle hasła "podobne lecz podobnym". Co polecam uwadze producentów spodni denimowych.

Pierwszą miłością

były wranglery z modnej w latach 60. i 70. linii Blue Bell. Kiedy leżały w stosikach na półkach odzieżowych...