Tak się złożyło, że zaraz po lekturze naszej okładkowej rozmowy z Dominiką Kozłowską byłem na synodalnym spotkaniu w jednej z warszawskich parafii. Jeszcze miałem w głowie dramatyczne wyznanie szefowej „Znaku”, kiedy mówiąc o swoim stosunku do Kościoła stwierdziła: „ktoś mi coś zabrał”. Właściwie cała ta osobista, szczera i smutna rozmowa jest właśnie o tym. Nic tak nie boli, jak doznany zawód. Im większe było zaufanie, tym większy jest ból. Kiedy to się odnosi do Kościoła, nie mówmy, że to tylko zawiedli ludzie, bo Kościół jest świętą tajemnicą wiary. Jeśli jest tajemnicą wiary, to widzialna, instytucjonalna jego strona, „personel” itd. jest (ma być!) widzialnym znakiem Tajemnicy. Kiedy znak okazuje się zafałszowany, nie zachęca do zejścia na głębię. Tak, głos Dominiki Kozłowskiej jest głosem zawiedzionych Kościołem.

W...