Te portrety, chociaż silnie osadzone w kontekście sztuki europejskiej, stanowią odrębny nurt malarstwa figuratywnego. Podobnie jak Picasso, Bacon starał się dotrzeć, możliwie najbliżej, do istoty człowieczeństwa. Podziwiał Rembrandta, Velázqueza, Giacomettiego, van Gogha, ale jednocześnie radykalnie odnowił sposób przedstawiania figury ludzkiej. Swoją “nową" figuratywność odkrył w ścisłym dialogu, a zarazem w polemice z fotografią. Uważał, że “teraz, kiedy mamy do dyspozycji rozmaite mechaniczne środki zapisu jak kamera, aparat fotograficzny czy magnetofon, w malarstwie musimy dążyć do czegoś bardziej elementarnego i fundamentalnego".

W latach 50. namalował kilka portretów pracując z żywym modelem, ale począwszy od lat 60. tworzył wyłącznie na podstawie zamówionych u Johna Deakina fotografii, które, jak twierdził, pozwalały mu na większą niezależność....