W obronie św. Hieronima

Wydaje się, że zgłaszane od lat postulaty przyjęcia “lepszego" tłumaczenia Modlitwy Pańskiej na język polski stało się na tyle popularne, że wersja pozbawiona fragmentu o “wodzeniu na pokuszenie" staje się, jeśli nie tyle obowiązującą, to na pewno powszechnie znaną, choć ciągle nieoficjalną. Wystarczy przeszukać zasoby internetu dowolną z wyszukiwarek, nie mówiąc o ostatnich głosach czytelników “TP" (np. list “O bezmyślności" Marii Uszokowej, nr 33/04). Postulując przyjęcie “nowej" wersji “Ojcze Nasz", jakby nie dostrzegają wielości tłumaczeń we współczesnych i oficjalnych wydaniach Pisma Św.: “I nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie" (Biblia Tysiąclecia, Biblia Poznańska), “I nie wódź nas na pokuszenie" (Biblia Warszawska), “I nie poddawaj nas pokusie" (Biblia Warszawsko-Praska). Szanując językoznawców i wszystkich, którzy chcą się modlić coraz głębiej i mądrzej, trudno nie zapytać, dlaczego kilkanaście wieków temu, zapisując (tłumacząc?) tekst Ewangelii, napisano jednoznacznie “nie wódź nas na pokuszenie" i to w obu fragmentach Pisma Św.? Teraz dochodzimy do wniosku, że polskie “nie dozwól, abyśmy ulegli pokusie" bardziej oddaje sens tego, co piętnaście wieków temu św. Hieronim zapisał po łacinie jako “Et ne nos inducas in tentationem".