Teologowie oświeceni

Przedziwna to rzecz, ale często tym, co przeszkadza chrześcijaninowi w przyjaźni z Jezusem, jest właśnie wiara! Zwłaszcza wiara mocna, lecz zredukowana do dogmatów, katechizmów, nabożeństw, sakramentów… Coś podobnego przydarzyło się faryzeuszowi Szymonowi, który zaprosił Jezusa na posiłek. Nie z dobrego serca, ale z myślą, że może uda się Go na czymś przyłapać i skompromitować. A gdy ni stąd, ni z owąd zjawiła się w domu Szymona znana w mieście prostytutka i zaczęła obłapywać Jezusa za nogi, zraszać je łzami, włosami wycierać i namaszczać drogimi kosmetykami, faryzeusz mógł pomyśleć: „Mam Go! Gdyby rzeczywiście był prorokiem, wiedziałby, kto Go dotyka i jaka jest ta kobieta – że jest grzesznicą”. Następnie między Jezusem i Szymonem wywiązała się rozmowa. Szymon dowiedział się, dlaczego Jezus tak, a nie inaczej potraktował ową kobietę: „Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała”. Biedak z tego faryzeusza, nie przypuszczał, że prostytutka też może być „miejscem teologicznym”, objawieniem Bożej miłości.

Takie niebezpieczeństwo – sądzenie bliźnich i wydawanie wyroków w imieniu Boga – grozi przede wszystkim duchownym, ale i świeckim, zwłaszcza zaangażowanym w życie Kościoła. Nie bez powodu papież Franciszek mówi, że istnieje w Kościele jakaś „niewielka grupa teologów przekonanych, że posiedli wszelką wiedzę i mądrość ludu Bożego”, czyli znają już całą prawdę o Bogu i człowieku. Owa „mała grupka teologów oświeconych” postępuje podobnie jak grupka faryzeuszy, która „zawsze handlowała prawdą, sprowadzając ją do kazuistyki”. Jezus natomiast „nie handluje prawdą”, gdyż „nigdy nie zamyka bramy przed grzesznikami”. Zawsze potrafi odróżnić prawdę od ludzkiej słabości. Nie zamyka oczu na „zatwardziałość serca”, na „grzech”, ale wie, że coś z tym musi zrobić. Tak rodzi się w Jezusie „przebaczenie, zrozumienie, towarzyszenie, integracja, rozeznanie”. Jezus „będąc bardzo wyrozumiałym dla grzeszników, ludzi słabych”, potrafi tak powiedzieć tę gorzką prawdę „o grzeszności i wspaniałą prawdę o przebaczeniu”, że człowiek nabiera ochoty, by zawrócić ze złej drogi.

Tak stało się w przypadku Dawida i proroka Natana. Kiedy ten ostatni uprzytomnił temu pierwszemu jego grzech, Dawid oświadczył: „Zgrzeszyłem wobec Pana”. Natan odrzekł: „Pan odpuszcza ci też twój grzech, nie umrzesz”. Podobną drogą szli Maryja, Józef, apostołowie oraz błogosławieni i święci. Zżyli się oni z Jezusem, kochając Go, ale i zdradzając, wierząc Mu i nie dowierzając, zachwycając się Nim i gorsząc. Garnąc się do Jezusa i przed Nim uciekając. Podobnie rzecz ma się z nami. Czy zżyjemy się z Jezusem, to zależy od nas, od naszych decyzji. Biblia i Tradycja potrafią człowieka podprowadzić do Jezusa, ale czy dojdzie do czegoś więcej między Nim i nami – zależy od nas. Jezusowi chodzi przede wszystkim o nasze serce, gdyż to w nim rodzą się nasze myśli, słowa i uczynki. Dobre owoce rodzi dobre drzewo. ©