Kiedy w 1972 roku, po dziesięcioletnim pobycie w Anglii i Ameryce, trzydziestoletni wówczas Coetzee powrócił do rodzinnego Kapsztadu, sytuacja w RPA wydawała się klarowna: apartheid był ewidentnym złem skazanym na przegraną, a pisarz, który w swojej twórczości przeciw tej barbarzyńskiej polityce występował, mógł odczuwać satysfakcję z udziału w słusznej sprawie. Płynące z tej satysfakcji samozadowolenie, zawsze dla artysty zabójcze, ugruntowywał wybór realizmu jako metody twórczej. Za takim wyborem kryło się przekonanie, że autor ma do rzeczywistości bezpośredni dostęp, a jej artystyczna prezentacja ze względu na swój rzekomy obiektywizm pozostaje poza wszelką dyskusją. Realizm, politycznie skuteczny jako ideowa podstawa nienegocjowalnego, jednoznacznego obrazu świata, budził jednak (z tych samych powodów) artystyczne i etyczne wątpliwości.

Coetzee aż do...