Jako osoba, której koty towarzyszą przez całe dorosłe zycie, mogę jeszcze dodać, że każdy kot - podobnie jak człowiek - jest inny. Towarzyszyły mi koty, które zajmowały się tylko sobą i miską, ale były i takie, które wręcz podejrzewałam o posiadanie "duszy", były tak skomplikowane wewnętrznie i tak emocjonalne, a do tego "rozmawiały" ze mną:))) Ostatnia kotka, która ze mna została, ma dziś 18 lat. Jest oczywiście po kociemu bardzo egoistyczna, ale tez niezwykle ze mna zwiazana. Rozmawia ze mną (zwykle mnie łaje), ale też jest niezwykle uczulona na moje nastroje, zwłaszcza moje zmartwienia. Natychmiast przybiega, łasi się, pomrukuje, drapie łapką...i te oczy...pełne wielkiego niepokoju, co tez mi się stało. Miałam kiedys kotkę, która uratowałam od niechybnej śmierci, kiedy była jeszcze slepa. Wykarmiłam mlekiem dla niemowląt i troszczyłam się przez całe jej późniejsze zycie. Cóż z tego, skoro z jakiegoś powodu mnie nie lubiła, natomiast uwielbiała moja mamę, która nie znosiła zwierzat i przeganiała ja z odrazą. Po śmierci mamy kotka uznała, ze najwyraźniej to moja wina. Rzucała się na mnie z zebami, chodziła po mieszkaniu, glosno płakała, wreszcie przestała jeść. I tak popełniła samobójstwo po śmierci ukochanej osoby. Nie mogłam się nadziwić na spotkaniu z tak madrym hierarchą, jakim był ks. bp. Życiński, który wówczas twierdził, ze przywiązanie zwierzęcia do człowieka ma wyłącznie charakter "interesowny", czyli bierze się z oczekiwania, ze człowiek postawi michę. I nie ma tam zadnych wyższych emocji.

to jest wszystko bardzo pięknie - nie zmienia jednak ani o jotę faktu, że dla swych egoistycznych zachcianek i przyjemności człowiek rozmnaża bez opamiętania te Bogu ducha winne stworzenia, skazując je bardzo często na okrutna i beznadziejna egzystencję- TAK dla tych, co potrafią jeździć do schronisk, opiekować się i leczyć bezdomne i porzucone zwierzęta - NIE dla tych, co trzymają je w domu w roli żywych pluszaków

Zgodziłabym się z Panem, gdyby nie fakt, ze ratując koty, zwykle małe, przed poniewierka i nieuchronna smiercią na podwórku, gdzie grasują psy i barbarzyńscy ludzie, nie czynimy im chyba krzywdy. W każdym razie one nie sprawiają wrazenia nieszczęśliwych, choć zapewne nie wiedzą, ze wolność w ogrodzie, wsród pól i lasów jest boska:))) Trudno niektórym ludziom przejść obojętnie wobec chorego, kalekiego kota, czy kociaka, i nie wziąć go do domu. Zgadzam się natomiast, ze należy ograniczać bezładne mnozenie się zwierząt w mieście i to się robi, choć może nie widać rewelacyjnych rezultatów.

tyle, że nasza chęć ratowania i przygarniania to też element motywujący innych do dalszego mnożenia - dla zysku, ale i z głupoty - tych nieszczęsnych stworzeń, tu zresztą się najwyraźniej zgadzamy +++ p.s. ja sam, przeciwnik zdecydowany trzymania w domu jakichkolwiek zwierząt, przedostatniej jesieni przygarnąłem ledwie żywego kociego malucha-przybłędę, ten niemal cudem przeżył, odkramiłem, ucywilizowałem [najdalej w przedpokoju i to tylko jak mróz chwytał!] - ale na wiosnę puściłem w świat przez lokalny portal z ogłoszeniami - a oddałem go głównie dlatego, że mam kilka co roku gniazd na domku, w nich kopciuszki, mazurki itepe - a koty całe nieraz lęgi potrafią wydusić, same nażarte i w doskonałej kondycji, ten mój [nb. milaczek nieprzeciętny, żona płakała, a i ja byłem od jego kocich sztuczek milaczkowatych uzależniony...] już wczesną wiosną myszy polne zaczął mi na próg znosić, to przypieczętowało jego los - trafił zresztą do takiego domu, że chyba nawet za swymi wybawicielami nie tęskni...㋡]

Moja corka jest milosciczka kotow i ma je dwa.Zunia cudowna spokojna i niezwykle przywiazana ale Leon to ksiazkowy przyklad ,ze istnieje cos wiecej niz kocia natura.Niezwykle przywiazany do corki ,reaguje na wszystkie jej klopoty i choroby .Przytula ,lasi ale tez nie pozwala sie przyjaznic z nikim innym .Zadrosny do granic mozliwosci o corke nie mam prawa zblizyc sie do niej albo przytulic.Robi wszystko z corka pise na kompie oglada televizje lezy w jej nogach zawsze .Siada na oparciu krzesla i obsewuje jak corka pichci w kuchni . Wierze ,ze istnieje jakas niesamowita wiez miedzy czlowiekiem a zwierzakami.

Burka pozdrawia Leona i Zunię:)))

mozna upasc na cztery lapy aby zrownywac intelligo kota z Czlowiekiem .., chyba ze chodzi Sz autorom wylacznie tylko o kota Pana Jarka.

Nie zgodzę się z Panem. Człowiek wraz z całą przyroda stanowi jedność i można go porównywać z kazdą dowolna z jej składowych, nawet z Pantofelkiem:))) Obserwujac zresztą niektórych bliźnich mam nieodparte wrazenie, ze więcej maja z Pantofelka niż z Kota:)))

podobno zdarzają się też wyjątkowo wredne i złośliwe kociska

Oj tam, oj tam...