Na początku widzimy zdjęcie, powiększone na wielkość całej ściany – portret rodzinny w rustykalnym plenerze. Trzech mężczyzn, dwie kobiety i trzy dziewczynki. Wszyscy odświętnie ubrani, upozowani na tyle precyzyjnie, że relacje przestrzenne możemy bez trudu przełożyć na te familijne. Nie uśmiechają się, wszak pochodzą z innej epoki, gdy zdejmowanie wizerunku było wydarzeniem poważnym.

Pęknięcie

Swoją drogą, twórcy wystawy celowo używają potocznego słowa „zdjęcie”, które zakorzeniło się w polszczyźnie szybciej (i chyba głębiej) niż „fotografia”, co w skali świata jest słowotwórczą rzadkością. To od razu przesuwa akcent w stronę czynności – zdjęcie ktoś (lub się) robi. To akt rozłożony w czasie, który trwa dłużej niż sama ekspozycja światłoczułego materiału. „Robienie zdjęcia” to także wybór kadru i tła, aranżacja gestów – budowanie historii, którą chce się opowiedzieć...