Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
28 lat pozostawał rzymskim korespondentem "Le Figaro" i współpracownikiem licznych mediów we Francji i Szwajcarii. Jego teksty w "Le Figaro" kształtowały we Francji wizerunek Kościoła i Stolicy Apostolskiej. Pisał świetnie. Był nieprawdopodobnie rzetelny, można było na nim całkowicie polegać. Pasjonat pracy dziennikarskiej, a jeszcze bardziej pasjonat Kościoła, któremu służył jako niekwestionowany autorytet w świecie frankofońskich mediów.
Był głosem sumienia dla watykanistów. Nie znosił dziennikarskiej nieuczciwości. Kiedy koledzy, popijając piwo, oglądali papieskie podróże w telewizorze, Joseph każde wydarzenie starał się śledzić na miejscu. Opowiadał mi, jak się wściekł, kiedy (3 marca 1983 r.) w Managui, po powrocie ze słynnej papieskiej Mszy św. w miejskim parku, zastał w biurze prasowym kolegów ustalających wspólną wersję wydarzeń (chodziło o zorganizowane przez sandynistów zakłócenie liturgii). Ich wersja - wiedział, bo był na miejscu - z rzeczywistością niewiele miała wspólnego. Przekonał ich do napisania rzetelnej relacji.
Mnóstwo wiedział. Słynne były kajeciki Vandrisa... notował w nich wszystko, co mogło się przydać. Jak się w nich nie gubił, pozostanie jego tajemnicą. Ufano mu na najwyższych szczeblach hierarchii, w Watykanie i we Francji, ale nie był dziennikarzem dworskim, bezkrytycznym. Był roztropny i zrównoważony, miał odrazę do efekciarstwa. Chętnie dzielił się z kolegami każdym newsem, jeszcze chętniej komentarzami do wydarzeń. W "naświetlaniu" spraw każdemu, kto tylko chciał słuchać, był niestrudzony, niektórzy uważali, że nieco męczący.
Towarzyszył Papieżowi w 53 podróżach zagranicznych. Mam go w oczach: w wypłowiałej wiatrówce, z ciężką, pełną papierów torbą na ramieniu, zaczerwienioną od słońca, spoconą łysiną, wszechobecny, skupiony, świetnie poinformowany i rozradowany, kiedy wszystko, co miał wysłać, wysłał. On kochał to zajęcie. Zafascynowany Janem Pawłem II napisał o nim książkę "Ce jour-l? Jean-Paul II", zbudowaną na 50 kluczowych wydarzeniach pontyfikatu, których był świadkiem. Strategię Jana Pawła tak określił: on (Papież) zajmuje się oczyszczaniem źródeł, a nie naprawianiem kanalizacji.
Urodził się 1927 r. we Francji, w diecezji Lille, wstąpił do zakonu ojców białych (misjonarzy Afryki). Formację otrzymał w Tunezji. Studiował w rzymskim Instytucie Wschodnim. 17 lat pracował w Libanie, pełniąc różne funkcje, m.in. rektora seminarium. Liban na zawsze został jego wielką miłością. Tam odkrył go szef działu informacji religijnej "Le Figaro" Jean Burdarias. Grupa dziennikarzy, z którą zwiedzał Liban, zaprosiła Josepha jako przewodnika. Burdarias, zafascynowany jego kompetencją i klarownością myśli, postarał się o zgodę zakonu na to, by o. Vandris został rzymskim korespondentem "Le Figaro". W 1974 r. zamieszkał w domu generalnym zgromadzenia w Rzymie przy via Aurelia 269. Pozostał tam do roku 2002, kiedy - osiągnąwszy 75 lat - zakończył pracę korespondenta. Wrócił do Francji, jeszcze współpracował z kilkoma rozgłośniami radiowymi i katolicką telewizją KTO. Pisał. W styczniu 2010 r. przeniesiono go do zakonnego domu emerytów w Bry-sur-Marne pod Paryżem. Tam zmarł 31 marca 2010 r.
