Podobne jest do przesiadujących na rynku dzieci, które głośno przymawiają swym rówieśnikom: Przygrywaliśmy wam, a nie tańczyliście; biadaliśmy, a wy nie zawodziliście. Przyszedł bowiem Jan – nie jadł ani nie pił, a oni mówią: Zły duch go opętał. Przyszedł Syn Człowieczy – je i pije, a oni mówią: Oto żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników. A jednak mądrość usprawiedliwiona jest przez swoje czyny” (Mt 11, 16-19).

Kilkanaście lat temu prowadziłem rekolekcje dla mnichów w Tyńcu. Spędziłem z nimi dziewięć cudownych dni – wyznaczanych rytmem liturgii i dyscypliną gregoriańskich śpiewów: z uniesieniem, ale… kontrolowanym, na medytacji i ciszy. To jak wspomnienie raju. Wróciłem w sobotę do swojego mieszkania. Po 15 minutach – telefon. Wspólnoty neokatechumenalne nie miały prezbitera na wieczorną liturgię. Przyjdziesz? Oczywiście. Śpiew prowadziło pięć gitar, bębny i...