Ks. Jacek Prusak SJ: Biskup nie poda się do dymisji, gdyż to, co się wydarzyło, działo się poza jego wiedzą i kontrolą. Ale ponieważ pośrednio odpowiada za to, co dzieje się w diecezji, wprowadził zarządzanie sytuacją kryzysową.
Biskup ponosił odpowiedzialność za mianowanie rektora i jego zachowanie. Sprawa była wewnątrz-kościelna i dotyczyła seminarium, które było pod całkowitą jego kontrolą. Dlatego minimalizował konsekwencje tamtego skandalu. Teraz mamy kolejny skandal na tym samym tle, ale ponieważ biskup sam nie jest bezpośrednio zamieszany, więc chce pokazać, że się od niego odcina. Stąd mamy wzorcowe zarządzanie kryzysem: deklaracja poznania i ujawnienia prawdy, chęć współpracy z organami ścigania, zawieszenie sprawcy w czynnościach kapłańskich. Gdyby bp Kaszak i w tym przypadku próbował sprawę zamieść pod dywan, tylko by potwierdził, że on sam jest źródłem wszystkich tych problemów diecezji sosnowieckiej.
I w diecezji sosnowieckiej, i poza nią od wielu lat funkcjonuje przekonanie oparte na wcześniejszych skandalach, że tu kler homoseksualny jest uprzywilejowany. Sam organizator orgii w Dąbrowie Górniczej sprawował wysokie funkcje: był asystentem diecezjalnego Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży i redaktorem naczelnym diecezjalnego pisma – sosnowieckiego dodatku do „Niedzieli”.
Ponieważ znaleźli się świeccy świadkowie – ratownicy medyczni i policjanci – biskup musiał się zająć tym gorszącym skandalem. Ale nie podzielam podejścia bp. Kaszaka do sprawy, przedstawionego w liście do księży, które można określić jako „teorię zgnitego jabłka”: zgnite jabłko trzeba z koszyka usunąć, a nadgnite oczyścić. Zatem: problem miałby leżeć wyłącznie po stronie konkretnych ludzi, a nie w tym, jak się dotychczas reagowało w tej diecezji na problematyczne zachowania niektórych księży.
Według kryteriów przyjmowania do seminarium i dopuszczania do święceń kapłańskich, które zostały sformułowane w 2005 r. w instrukcji Benedykta XVI, trzem kategoriom kandydatów należy odmówić: aktywnym homoseksualistom, osobom o głęboko zakorzenionych tendencjach homoseksualnych (to eufemizm na osoby o orientacji homoseksualnej) oraz osobom wspierającym lobby homoseksualne. Przy tym przyjmuje się, że istnieje kategoria przejściowego homoseksualizmu, który może wynikać z nierozpoznania swojej tożsamości seksualnej. Takie osoby mogą zostać przyjęte do seminarium pod warunkiem, że po dwóch latach formacji pozbędą się owej niepewności na rzecz trwałej orientacji heteroseksualnej.
Ten dokument jest – po pierwsze – niespójny sam w sobie, gdyż był reakcją na skandale pedofilii i oparł się na błędnym założeniu, że pedofilia wśród duchownych jest przedłużeniem homoseksualizmu. Po drugie – jest niespójny z prawem kanonicznym, w którym dopuszczenie do święceń kapłańskich nie jest definiowane w kryteriach dojrzałości psychoseksualnej czy orientacji seksualnej. Po trzecie – badania z różnych części świata pokazują, że ta instrukcja w większości wypadków nie jest przestrzegana, a jeśli jest przestrzegana, to przez osoby, które nie mają pojęcia, na czym ma polegać ów rzekomo przejściowy charakter homoseksualizmu. Dostrzegam to w Polsce, widziałem też w Meksyku i w innych krajach.
Takie podejście nie pomaga osobom o nieskonsolidowanej orientacji homoseksualnej w procesie dojrzewania do tego, by ową tożsamość skonsolidować, czyli zapanować nad nią. Zamiast tego takie osoby słyszą: „to ci przejdzie”, albo „najważniejsze jest zachowywanie celibatu”. To oznacza, że wielu mężczyzn nadal wstępuje do seminarium właśnie z poczuciem nieskonsolidowanej orientacji homoseksualnej i myśli, że to nie będzie dla nich problem, bo będą zachowywać celibat. Natomiast jeszcze w trakcie formacji seminaryjnej albo tuż po niej wchodzą w kulturę gejowską, która sprawia, że poznają, iż są homoseksualistami.
Ponadto wiemy z badań, że tzw. wtórne przystosowanie do celibatu wśród księży powoduje, iż najczęstszym zachowaniem seksualnym wśród nich jest masturbacja (podobnie jak w ogólnej populacji), a drugim są zachowania właśnie homoseksualne (nie heteroseksualne). Dodatkowo one mają swoją specyfikę – nie chodzi w nich o czułość, budowanie relacji i bliskość, tylko o odreagowanie, orgazm i przyjemność. Są to najczęściej zachowania kompulsywne z różnymi partnerami. I zobaczyliśmy to właśnie w Dąbrowie Górniczej, gdzie chodziło o szukanie silniejszych wrażeń, wspomaganych Viagrą i zabawą w grupie.
Kościół zatem z jednej strony twierdzi, że nie przyjmuje do seminariów i nie wyświęca homoseksualistów, co jest nieprawdą. Z drugiej – prowadzi do homofobii, czyli nieakceptowania pewnego ważnego zróżnicowania natury ludzkiej.
Kandydaci albo nie ujawnią swojej homoseksualnej orientacji, albo nie będą chcieli się o niej dowiedzieć. Zatem albo będą tłumili swoją seksualność, albo sobie nie pozwolą na poznanie prawdy o sobie. Z badań wynika, że rzadko sami rezygnują. Potwierdza to również moje doświadczenie terapeutyczne, bo w przypadku mężczyzn można mówić o przejściowych zachowaniach homoseksualnych, a nie przejściowej orientacji.
Dopóki nie ma spójności pomiędzy prawem kanonicznym a ową instrukcją, nie powinno się zakazywać wstępu do seminariów kandydatom o dojrzałej osobowości, tylko powinno się sprawdzać, czy są zdolni do życia w celibacie. Uniknie się w ten sposób hipokryzji. Bo problemem nie jest homoseksualizm, tylko niedojrzałość. Ale to by oznaczało zmianę nauczania Kościoła o homoseksualizmie, który wbrew wiedzy naukowej traktuje orientację właśnie jako przejściową niedojrzałość, a nawet dewiację, zamiast ją zaakceptować jako coś naturalnego, co może być przeżywane w dojrzały bądź niedojrzały sposób.
Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Masz konto? Zaloguj się
365 zł 95 zł taniej (od oferty "10/10" na rok)
