Nicolás Maduro, socjalistyczny prezydent Wenezueli, zasiada w otoczeniu swoich najbliższych współpracowników w sali obrad. Wojskowi czekają uważnie na pierwsze słowo, bojąc się nawet mrugnąć powieką. Prezydent ubrany jest w elegancką koszulę, a nie jak zwykle w ortalionową kurtkę w barwach narodowych.

Zebrani zaraz usłyszą zdania, które zaprzeczą temu, co „wódz narodu” i „wielki spadkobierca rewolucji boliwariańskiej” głosił przez ostatnie dziewięć lat swojej prezydentury lub, jak kto woli, dyktatury. Maduro cofa wszystkie słowa o „imperialistycznym terrorze” i zagrożeniu płynącym z Zachodu. Podkreśla, że nowe czasy wymagają nowych rozwiązań. Po trzech latach od zerwania relacji dyplomatycznych rząd Wenezueli wznawia rozmowy z Białym Domem, zwalnia amerykańskich więźniów i rozmawia o możliwości sprzedaży ropy do USA.