Ta praca musiała budzić zdumienie. Po co siać, gdy dokoła pożar i trwoga? Jaki sens tej pracy, skoro trudno przewidzieć, czy ziarno za rok przyniesie plon? Autorka "Pożogi" pisze, że rolnik kierował się po prostu miłością i zaufaniem do ziemi. Siał z nadzieją, choć w smutku i przez łzy.

Czytając przypowieść o siewcy, myślę o ludziach szczególnie powołanych do głoszenia Ewangelii: o biskupach, księżach, diakonach, zakonnikach i zakonnicach, katechetach, wędrownych katechistach. Stojąc na kościelnym i społecznym piedestale, są oni - jak i piszący te słowa - zarówno siewcami, jak i glebą, na którą pada ziarno Słowa. Mimo tej dwubiegunowości ich pierwszym powołaniem jest zawsze siać, czyli dawać ludziom nadzieję płynącą z nauki Jezusa.

Różne są metody siania, czyli ewangelizacji. Można wynajdywać zagrożenia, przekonując, że czekaliśmy na inną...